Alicja Czyczel - Płynny Grunt / Fluid Ground

Performatywny spacer dźwiękowy przygotowany przez artystkę Weronikę Trojańską i wiolonczelistkę Kasię Gollę przeprowadzi nas przez te dźwięki. Punktem wyjścia do tej opowieści staną się głosy i historie osób odwiedzających Park Wschodni na przestrzeni lat. Powstanie sytuacja, w której przeszłość zmiesza się z teraźniejszością, a jawa ze złudzeniem, podczas tej niecodziennej okazji do doświadczenia parku o świcie, gdy dopiero budzi się on ze snu, a jego pejzaż dźwiękowy również przechodzi metamorfozę z nocnego, na dzienny. Odkryjemy ten wizualno-soniczny krajobraz poprzez pamięć dźwiękową tego miejsca i spróbujemy zrekonstruować ją naszymi głosami i ciałami. Przypomnimy sobie czym ten park był kiedyś i stworzymy wspólnie nową wersję pół-magicznej rzeczywistości. Kompozycja-słuchowisko w formie spaceru dźwiękowego na platformie Echoes, dokumentującego rozmowy z mieszkankami/-cami osiedla Księże (Barbara Kwaśny, Aleksandra Klimek, Matesuz Ośko, Urszula Wereszczyńska, Jakub Zasada) oraz ich wspomnienia na temat pejzażu dźwiękowego Parku Wschodniego. 𝗪𝗲𝗿𝗼𝗻𝗶𝗸𝗮 𝗧𝗿𝗼𝗷𝗮𝗻𝘀𝗸𝗮 jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu oraz Sandberg Instituut w Amsterdamie. Jej prace były pokazywane m.in. w Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu (Toruń), Port25 (Mannheim) i BWA Bydgoszcz, EYE Filmmuseum (Amsterdam), MoMA - Museum of Modern Art (Nowy Jork), Emily Harvey Foundation (Nowy Jork), Printed Matter Inc. (Nowy Jork), Rongwrong (Amsterdam) i ICAS (Singapur). W 2016 roku Trojańska wykonała również historyczny performans Yoko Ono "Cut Piece" w Museum der Moderne w Salzburgu. Publikowała również teksty w wielu polskich i anglojęzycznych magazynach o sztuce (m.in. On Curating, Metropolis M i Arterritory.com). Obecnie jest doktorantką Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. https://weronikatrojanska.com/ 𝗞𝗮𝘁𝗮𝗿𝘇𝘆𝗻𝗮 𝗚𝗼𝗹𝗹𝗮 absolwentka bydgoskiej szkoły muzycznej im. Artura Rubinsteina w Bydgoszczy, którą skończyła z wyróżnieniem. Laureatka wielu konkursów solowych i kameralnych w Polsce oraz za granicą. Muzyką ekperymentalną zaczeła interesować się w 2017 roku, podczas pracy nad płytą muzyki improwizowanej, inspirowanej obrazami Zdzisława Beksińskiego. Od wielu lat jest związana z bydgoską sceną mózgową. Współtwórca projektów takich jak ‘’Cisza’’, Studio Eksperymentu, “Jerzy Mazzol +”.W ostatnim czasie współpracowała z takimi artystami jak: Christian Stadsgaard, Jakob Kullberg, Kresten Osgood, Piotr Grygor, Paweł Knorps, Tomasz Pawlicki, Max Gwińciński. Aktualnie skupia się na poszukiwaniach własnego języka muzycznego poruszając się w obszarach audio-field, performansu, improv i ambient. More info http://canti.pl/

Brochów – dawniej wieś, potem miasteczko, dziś osiedle Wrocławia. Zapraszamy na spacer po centrum tej miejskiej enklawy. Posłuchaj o tym, jak budowa ogromnego węzła kolejowego na Brochowie pod koniec XIX wieku wpłynęła na kształt tej przestrzeni i losy jej mieszkańców.

Nieużytek, z perspektywy kapitalistycznego miasta to miejsce puste, albo czekające na swój czas. Z perspektywy przyrody: uwalniające się. Wolność i nieużytek. To jest jakaś para. W wodzie w brochowskiej przepompowni pełno śmieci, na ścianie unosił się wibrujący odbłysk z powierzchni wody, jak dym z ust, jak opowieść. Opowieść kryje się w ceglanej studni wyłaniająca się z tafli wody i szelest zeszłorocznych liści na bukach. Są tam kiełże i ich przyjaciele. Mielą te liście, słychać chrumkanie. Chodzenie po krzakach ma swoją wartość terapeutyczną, nieużytek to przestrzeń ścieżek, wędrówek, pogranicze prawa, a także miejsce pierwotnej czujności. Ziemia na brochowie jest czarna, tak czarna, że chodzą o nim legendy, jakoby Niemcy przywieźli tutaj ukraiński czarnoziem. Wyobrażam sobie pociągi wypełnione ziemią, które potem są rozwożone, a następnie rozwałkowywane po okolicy. To nieprawda, ale ludzie nadal tak mówią. Pochylam się, czarną ziemię penetrują mrówki. Pod liść wchodzi dzika pszczoła, andrena vaga, pszczolinka napiaskowa Wiele się tu dzieje pod spodem. W tej czarnej ziemi Brochowa. Z perspektywy bezruchu słychać, że dźwięki chcą się o siebie ocierać i ganiać, podskubują swoje ogonki i przywierają do siebie bokiem. Kiedy siedzisz w miejscu i bolą Cię od tego kolana, dźwięki jak duchy z różnych czasów zbliżają się do Ciebie, czasami ciągną za włosy i zapraszają do wspólnego baraszkowania. Słuchowisko w formie słuchawkowego spaceru dźwiękowego, które poprowadzi przez brochów śladami romansu autorki Agaty Dyczko z miejscem i jego dźwiękami. Praca artystyczna jest częścią Sceny Dźwiękowej 22. Przeglądu Sztuki SURVIVAL, organizowanego przez fundację Art Transparent / www.survival.art.pl Przegląd jest współfinansowany ze środków Gminy Wrocław / www.wroclaw.pl

💧Jeśli wszystko wygląda już inaczej, to czy może jeszcze kiedyś tak samo brzmieć?💧 Płynie. Przelewa się. Rozlewa. Kapie. Chlupocze. Wpływa do śluzy, odbija się echem. Zamiera. Odra w centrum Wrocławia to nieustanne spiętrzanie się i opadanie - zdradliwy wir i leniwe rozlewisko. Obmywanie muru i nasiąkanie trawy. Żywioł zakuty w hydroregulacyjne okowy, a może organiczna siatka rozciągnięta pomiędzy dzielnicami. Patrząc na mapę trudno stwierdzić czy to człowiek pokierował tak nurtem wody, czy może woda sama wybrała sobie taki kształt, wpływając w miasto. 𝗖𝗮𝗻𝘁𝗶 𝗦𝗽𝗮𝘇𝗶𝗮𝗹𝗶𝘇𝘇𝗮𝘁𝗶 na zaproszenie 𝗕𝘂𝗹𝘃𝗮𝗿𝗼́𝘄 wsłucha się uważnie w ten szczególny odcinek 𝗢𝗱𝗿𝘆. Zapraszamy Was do wsłuchania się z nami - zarówno uszami jak i stopami, nie zamaczając jednak nawet czubka palca. Zmapujemy słuchowo tereny obmywane rzeką, rozciągnięte między Starym Miastem a Nadodrzem, spod mostów Pomorskich i Mieszczańskiego. Pozwolimy, by spłynęły dźwiękami również po surowych, liminalnych przestrzeniach wzdłuż bulwaru - niby bezpiecznie skrytych przed rzeką za szkłem, stalą i betonem. By zlały się z wodą szumiącą jeszcze nieoddanymi do użytku rurami. By kapały echem, niby nacieki. 𝗝𝗲̨𝗱𝗿𝘇𝗲𝗷 𝗕𝗼𝗿𝗼𝘄𝘀𝗸𝗶 – inżynier dźwięku, artysta dźwiękowy, performer. Od 2014 roku związany ze śląską sceną muzyki elektronicznej. Swoją twórczość prezentował w ramach wydarzeń Biura Dźwięku Katowice, Canti Spazializzati oraz Przeglądu Sztuki Survival. Tworzy improwizowane słuchowiska i kolaże oparte na nagran iach terenowych oraz znalezionych i splądrowanych dźwiękach. Nakładem wydawnictwa Pionierska Records wydał dwie kasety - “Układy niestabilne” zawierające nagranie live-actu z roku 2016, oraz zbiór nagrań terenowych z Tokio z roku 2018. http://www.jborowski.com

Beata Kwiatkowska Śpiewajmy Pa-fa-wag! - Opera Robotnicza na przestrzeń i słuchaczy / Let’s Sing Pa-fa-wag! – Workers’ Opera for Space and the Audience słuchowisko dokumentalne w formie spaceru dźwiękowego / documentary audio drama in the form of an soundwalk, 2021 PL: Opera Robotnicza jest mniej znanym wyrywkiem w historii fabryki PaFaWag, przykładem “sztuki dla robotnika”. Autor koncepcji Stanisław Drabik, opowiadał: "zorganizuję pierwszą w kraju Operę Robotniczą w oparciu o związki zawodowe, z własnym chórem, baletem, solistami i orkiestrą…”. Jego współpracownicy i przyjaciele podkreślali : „kto go nie znał, ten nawet nie może sobie wyobrazić, jaka szalona energia, jaki upór, ile artystycznego zapału tkwiło w tym bardzo już przecież wówczas schorowanym ciele. To był naprawdę tytan pracy! O wysoko rozwiniętym instynkcie wodzowskim”. Nagłówki gazet informowały “Robotnicy pragną stworzyć własną operę.”. Jej premiera miała uświetnić Kongres Zjednoczeniowy Partii Robotniczych w 1949 roku. Dzieło Drabika, zagrane na podstwie “Flisa” Stanisław Moniszki, rozpoczynało się zbiorową modlitwą, a wykonawcy nie umieli na koniec odśpiewać Międzynarodówki, dlatego Opera Robotnicza zakończyła się fiaskiem. Lokalna prasa pisała o „jedynym w swoim rodzaju eksperymencie”, w historii polskiego teatru wspomina się o „groteskowym spełnieniu haseł propagandowych swoich czasów”. Interaktywny spacer dźwiękowy jest zaproszeniem do udziału w procesie powstania współczesnej wersji Opery Robotniczej. By wziąć udział w przedsięwzięciu najlepiej użyć aplikacji ECHOES na smartfonie. Po jej instalacji należy otworzyć spacer o tytule Śpiewajmy Pa-fa-wag! , wcisnąć opcję “stream”, założyć słuchawki, przespacerować się w miejsca zaznaczone na mapce i podążać za narracją. Nieinteraktywna wersja słuchowiskowa jest dostępna pod adresem https://soundartforum.bandcamp.com/album/piewajmy-pa-fa-wag-opera-robotnicza-na-przestrze-i-s-uchaczy ENG: The Workers’ Opera is a lesser-known episode in the history of the PAFAWAG factory, an example of “art for the worker.” Stanisław Drabik, the originator of the idea, said: I will organise the first Workers’ Opera in Poland, based on trade unions, with its own choir, ballet, soloists and orchestra. His colleagues and friends stressed: If you didn’t know him, it’s hard to imagine how much energy, stubbornness and artistic enthusiasm could fit in his already ailing body. He was a true titan of work! With a highly developed leadership instinct. Newspaper headlines informed: Workers want to create their own opera. Its premiere was due to coincide with the Unification Congress of Workers’ Parties in 1949. Drabik’s work, based on Stanisław Moniuszko’s Flis, began with a collective prayer, but the performers could not sing The Internationale at the end, which is why the staging of the Workers’ Opera in Wrocław ended in a fiasco. The local press wrote about a unique experiment, whereas anthologies of Polish theatre mention a grotesque fulfilment of the propaganda slogans of the day. The interactive audio walk is an invitation to participate in the process of creating a modern version of the Workers’ Opera. A non-interactive version of the walk is available at https://soundartforum.bandcamp.com/album/piewajmy-pa-fa-wag-opera-robotnicza-na-przestrze-i-s-uchaczy The documentary audio drama in the form of an soundwalk has been premiered during Sound Art Forum of 19t SURVIVAL Art Review in Wroclaw (http://www.survival.art.pl/en/) curated by Daniel Brożek.

Portatyw, tajemniczy instrument znany prawie wyłącznie ze średniowiecznej ikonografii, nie ma w historii muzyki ani swoich następców, ani bezpośrednich poprzedników. Na XIV- i XV-wiecznych obrazach nierzadko pełnił centralną rolę: grają na nim anioły, alegorie muzyki lub demoniczne stwory. W kolejnym stuleciu zniknął w nieznanych okolicznościach. Czy jednak kiedykolwiek realnie istniał? Według dawnego proroctwa, w nieokreślonej przyszłości nastąpi Powtórne Przyjście. Kosmiczny monolit zstąpi na Ziemię, by ukazać ludzkości zapomniany artefakt. W kilku wskazanych punktach globu lokalne społeczności od wieków gromadziły się, by wyczekiwać tego wydarzenia. Najbliższy z nich przypadał prawdopodobnie na Wrocławskie Pola Irygacyjne.

Tak sobie wyobrażam “Neutrdrom”: tak wielki, że go już trudno dostrzec i tak bardzo w swojej funkcji doskonały, że zupełnie bezinteresowny. Naczynie do łowienia nie wiadomo już czego. Obraz - pomnik, który nic nie sugeruje, tylko jest. Jerzy Ludwiński, “Odra” 10/1968 W programie #9 edycji Canti Spazializzati odbywającej się pod hasłem “Pole Neutralne” prezentujemy projekty podejmujące próbę interpretacji audiosfery Wrocławskich Pól Irygacyjnych jako Neutrdromu według idei Jerzego Rosołowicza. Kontynuujemy tym samym zeszłoroczne działania, które skupione na dźwiękowych impresjach o sposobie działania Neutrdromu zaowocowały 12 premierowych kompozycji przestrzennych dla wielokanałowej instalacji w Żyjni w galerii Dizajn BWA Wrocław (https://soundartforum.bandcamp.com/album/canti-spazializzati-x-radio-yjnia) W roku 2021 praktykę pracy poszerzyliśmy o aspekt kreacji przestrzeni akustycznej dla dźwięku, dając do dyspozycji kompozytorkom i kompozytorom narzędzią poszechnie stosowane w projektach wirtualnej i poszerzonej rzeczywistości (VR/XR). Zainteresowały nas nie tylko ich możliwości pod względem komponowania aspektami przestrzennymi dźwięku, ale również również nowe konteksty dla działań performatywnych. Nasłuch Wrocławskich Pól Irygacyjnych zaczęliśmy na zaproszenie Katarzyny Roj w ramach przygotowań do wystawy “Pole regeneracji”. Efektem tego procesu jest audiopaper przygotowany do numeru Glissanda poświeconego ekologii dźwiękowej (http://audiopapers.glissando.pl/swit/), jak i pytanie o to w jaki sposób możemy zachować i utrwalić audiosferę unikalnego ekosystemu Pól przy wszechobecności smogu akustycznego pochodzącego z dróg szybkiego ruchu pociągów i samochodów, autostrady i lotniska? Sięgając po narzędzia kreacji akustyki przestrzeni wirtualnych tworzymy zestaw propozycji dźwiękowych pozwalających poszerzyć perspektywę słuchania pejzażu dźwiękowego Pól, doświadczenia ich bogactwa i złożoności dźwiękowej niedostępnej dla nieuzbrojonego ludzkiego ucha. Poza technologią zabieramy na Pola duch Jerzego Rosołowicza, proponujemy interpretację Pól jako przestrzeni Neutrdromu. Jego audiosfera, w koncepcji wchodząca w interakcje z myślami i stanem emocjonalnym osób w nim przebywających, staje się środowiskiem dla praktykowania działań neutralnych. Proponujemy słuchanie Pól Irygacyjnych jako Neutdromu, który Rosłowicz chciał zawiesić nad Wrocławiu. Stworzony przez zaproszone artystki i artystów przestrzenie akustycznych w formie wirtualnych instalacji dźwiękowych, dedykowanych im kompozycji oraz działań performatywnych jest zaproszeniem do otwarcia na poszukiwania praktyk głębokiego słuchania. Brandon LaBelle w eseju “O akustycznej sprawiedliwości” definiując pojęcie queerowej akustyki zwraca uwagę, że “słuchać to nie tylko usłyszeć, ale także dostrajać i rozstrajać, równoważyć i ścierać ze sobą formy i siły, które formują nas jako jednostki, jak i uczestniczą w formowaniu innych”. Modyfikowane przestrzenie akustyczne mogą ten proces wspomagać, celowo zaburzając dominującą tonację danych miejsc. Proces słuchania staje się aktem ekspresji siły ciała, jako zmysłowej i głęboko transformującej zdolności do wyrażania indywidualnego i zbiorowego zrozumienia i zdolności do współpracy. Słuchanie jako zdolność do dostrajania do współuczestniczenia, obrony i debaty, która wspiera refleksję współczucie i troskę o siebie i innych, bardzo pomaga w rywalizacji z dominującymi systemami społecznymi. W cytowanej przez LaBelle książce “Beyond the Periphery of the Skin: Rethinking, Remaking, and Reclaiming the Body in Contemporary Capitalism” Silvia Federici pisze “Nasze ciała mają powody, dla których musimy się ich na nowo uczyć, odkrywać i wymyślać,. Musimy słuchać ich języka jako drogi do naszego uzdrowienia, tak jak musimy słuchać języka i rytmów świata przyrody jako drogi do zdrowia i uzdrowienia ziemi”. 𝙲𝚣ł𝚘𝚠𝚒𝚎𝚔 𝚙𝚛𝚣𝚎𝚣 ś𝚠𝚒𝚊𝚍𝚘𝚖𝚎 𝚍𝚣𝚒𝚊ł𝚊𝚗𝚒𝚎 𝚗𝚎𝚞𝚝𝚛𝚊𝚕𝚗𝚎 𝚒 𝚠 𝚓𝚎𝚐𝚘 𝚛𝚎𝚣𝚞𝚕𝚝𝚊𝚝𝚊𝚌𝚑 𝚖𝚘ż𝚎 𝚞𝚝𝚘ż𝚜𝚊𝚖𝚒ć 𝚜𝚒ę 𝚣 𝚗𝚊𝚝𝚞𝚛ą, 𝚛ó𝚠𝚗𝚘𝚌𝚣𝚎ś𝚗𝚒𝚎 𝚖𝚊𝚓ą𝚌 𝚠𝚒ę𝚔𝚜𝚣ą 𝚜𝚣𝚊𝚗𝚜ę 𝚊𝚜𝚢𝚖𝚒𝚕𝚘𝚠𝚊ć 𝚓𝚎, 𝚊 𝚠 𝚣𝚎𝚝𝚔𝚗𝚒ę𝚌𝚒𝚞 𝚣 𝚛𝚣𝚎𝚌𝚣𝚢𝚠𝚒𝚜𝚝𝚘ś𝚌𝚒ą 𝚣𝚊𝚜𝚝𝚊𝚗ą, 𝚙𝚛𝚣𝚎𝚝𝚠𝚊𝚛𝚣𝚊ć 𝚓𝚎 𝚠 𝚜𝚙𝚘𝚜ó𝚋 𝚋𝚊𝚛𝚍𝚣𝚒𝚎𝚓 𝚍𝚘𝚜𝚔𝚘𝚗𝚊ł𝚢 𝚍𝚕𝚊 𝚠ł𝚊𝚜𝚗𝚎𝚐𝚘 𝚜𝚣𝚌𝚣ęś𝚌𝚒𝚊. Ś𝚠𝚒𝚊𝚍𝚘𝚖𝚎 𝚍𝚣𝚒𝚊ł𝚊𝚗𝚒𝚎 𝚗𝚎𝚞𝚝𝚛𝚊𝚕𝚗𝚎, 𝚝𝚘 𝚌𝚣𝚢𝚗𝚗𝚘ś𝚌𝚒 𝚠𝚢𝚔𝚘𝚗𝚢𝚠𝚊𝚗𝚎 𝚙𝚛𝚣𝚎𝚣 𝚌𝚣ł𝚘𝚠𝚒𝚎𝚔𝚊, 𝚗𝚒𝚎 𝚙𝚛𝚣𝚢𝚗𝚘𝚜𝚣ą𝚌𝚎 𝚖𝚞 𝚊𝚗𝚒 𝚔𝚘𝚛𝚣𝚢ś𝚌𝚒 𝚊𝚗𝚒 𝚜𝚣𝚔𝚘𝚍𝚢. 𝙹𝚎𝚜𝚝 𝚘𝚗𝚘 𝚙𝚛𝚣𝚎𝚌𝚒𝚠𝚒𝚎ń𝚜𝚝𝚠𝚎𝚖 ś𝚠𝚒𝚊𝚍𝚘𝚖𝚎𝚐𝚘 𝚍𝚣𝚒𝚊ł𝚊𝚗𝚒𝚊 𝚌𝚎𝚕𝚘𝚠𝚎𝚐𝚘. 𝚃𝚊 𝚞𝚗𝚒𝚠𝚎𝚛𝚜𝚊𝚕𝚗𝚊 𝚊𝚗𝚝𝚢𝚒𝚍𝚎𝚊, 𝚘𝚛𝚊𝚣 𝚋ę𝚍ą𝚌𝚎 𝚓𝚎𝚓 𝚔𝚘𝚗𝚜𝚎𝚔𝚠𝚎𝚗𝚌𝚓ą ś𝚠𝚒𝚊𝚍𝚘𝚖𝚎 𝚍𝚣𝚒𝚊ł𝚊𝚗𝚒𝚎 𝚗𝚎𝚞𝚝𝚛𝚊𝚕𝚗𝚎, 𝚜𝚊𝚖𝚎 𝚠 𝚜𝚘𝚋𝚒𝚎 𝚋𝚎𝚣𝚠𝚊𝚛𝚝𝚘ś𝚌𝚒𝚘𝚠𝚎, 𝚣𝚊ś 𝚓𝚊𝚔𝚘 𝚞𝚣𝚞𝚙𝚎ł𝚗𝚒𝚎𝚗𝚒𝚎 𝚠𝚜𝚣𝚢𝚜𝚝𝚔𝚒𝚌𝚑 𝚒𝚍𝚎𝚒 ś𝚠𝚒𝚊𝚍𝚘𝚖𝚎𝚐𝚘 𝚍𝚣𝚒𝚊ł𝚊𝚗𝚒𝚊 𝚌𝚎𝚕𝚘𝚠𝚎𝚐𝚘 𝚜𝚝𝚊𝚗𝚘𝚠𝚒ą 𝚘𝚐𝚛𝚘𝚖𝚗ą 𝚎𝚗𝚎𝚛𝚐𝚒ę 𝚣𝚍𝚘𝚕𝚗ą, 𝚣𝚓𝚎𝚍𝚗𝚘𝚌𝚣𝚢ć 𝚙𝚘𝚙𝚛𝚣𝚎𝚣 𝚝𝚘 𝚌𝚘 𝚓𝚎𝚜𝚝 𝚒𝚜𝚝𝚘𝚝ą 𝚗𝚊𝚝𝚞𝚛𝚢, 𝚙𝚘𝚙𝚛𝚣𝚎𝚣 𝚛𝚞𝚌𝚑, 𝚣𝚖𝚒𝚎𝚗𝚗𝚘ść 𝙳𝚉𝙸𝙰Ł𝙰𝙽𝙸𝙴 - 𝚌𝚊łą 𝚕𝚞𝚍𝚣𝚔𝚘ść, 𝚋𝚎𝚣 𝚠𝚣𝚐𝚕ę𝚍𝚞 𝚗𝚊 𝚙𝚛𝚣𝚎𝚔𝚘𝚗𝚊𝚗𝚒𝚊 𝚙𝚘𝚕𝚒𝚝𝚢𝚌𝚣𝚗𝚎 𝚒 𝚛𝚎𝚕𝚒𝚐𝚒𝚓𝚗𝚎, 𝚙𝚛𝚣𝚢𝚗𝚊𝚕𝚎ż𝚗𝚘ść 𝚙𝚊ń𝚜𝚝𝚠𝚘𝚠ą 𝚒 𝚛𝚊𝚜𝚘𝚠ą 𝚊 𝚙𝚛𝚣𝚢𝚗𝚊𝚓𝚖𝚗𝚒𝚎𝚓 𝚓𝚎𝚓 𝙽𝙰𝙹𝙱𝙰𝚁𝙳𝚉𝙸𝙴𝙹 𝚃𝚆Ó𝚁𝙲𝚉Ą 𝙲𝚉ĘŚĆ 𝚍𝚕𝚊 𝚞𝚗𝚒𝚔𝚗𝚒ę𝚌𝚒𝚊 𝚣𝚊𝚐ł𝚊𝚍𝚢. Jerzy Rosołowicz, O działaniu neutralnym, Wrocław 1967 ⚫️ Antonina Nowacka - wokalistka i artystka dźwiękowa wykorzystująca głos jako podstawowy instrument i budulec brzmieniowy. Interesuje się alternatywnymi formami użycia głosu, rozszerzonymi technikami wokalnymi, kulturą ludową i wschodnią, a przede wszystkim ich wpływem na praktyki wokalne, oraz głębokimi formami przetwarzania i syntezy dźwięku. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Stypendystka Ministerstwa Kultury Indonezji w zakresie muzykologii. Studentka hindustańskiej muzyki klasycznej pod okiem wokalisty Shashwati Mandal. Współtwórczyni multidyscyplinarnego zespołu WIDT oraz duetu muzycznego Mentos Gulgendo. W ubiegłym roku ukazał się jej solowy album „Lamunan”, nagrany na głos oraz jego echa rezonujące w tunelu twierdzy Modlin jako rezultat wielu godzin spędzonych na praktykach wokalnych w jawajskich jaskiniach. Lamunan zostało bardzo ciepło przyjęto przez krytykę, trafiając m.in na listę 100 najlepszych albumów 2020 roku sporządzoną przez brytyjski portal Quietus. Swoistą kontynuacją są opublikowane w tym roku szkice wokalne nagrane w opustoszałych prowincjonalnych kościołach stanu Oaxaca w Meksyku. https://mondoj.bandcamp.com/album/lamunan https://www.cafeoto.co.uk/shop/antonina-nowacka-vocal-sketches-from-oaxaca/ 🔳🔳🔳 O / about Canti Spazializzati Prowadzony od roku 2018 cykl warsztatowo-koncertowy poświęcony teoriom i praktykom muzyki eksperymentalnej skupionym na koncepcjach uprzestrzenniania kompozycji dźwiękowych stworzonych dla wielokanałowego nagłośnienia. Łączy ideę prezentacji nowych projektów muzycznych z umożliwieniem artystom rozwijania przestrzennych aspektów kompozycji dźwiękowej i stworzeniem platformy współpracy pomiędzy młodymi muzykami, kompozytorami i artystami dźwiękowymi. The series of workshops and concerts, carried out since 2018, is dedicated to theories and practices in the field of experimental music, focusing on the concepts of spatialisation of sound compositions created for multi-channel sound systems. It combines the idea of presenting new music projects and providing artists with the opportunity to develop the spatial aspects of sound compositions, as well as creating a platform for cooperation between young musicians, composers and sound artists. Kurator / curator : Daniel Brożek Zespół produkcyjny / production: Joanna Sokalska, Jan Chrzan Organizator / organiser: Fundacja PozyTYwka Współorganizator / co-organiser: BWA Wrocław Galerie Sztuki Współczesnej identyfikacja wizualna / graphic: Karolina Pietrzyk + Gilbert Schneider + Mateusz Zieleniewski Cykl współfinansowany ze środków Miasta Wrocławia | www.wroclaw.pl

Zapraszamy do spaceru po najciekawszych zabytkach Leszna

Wędrujące palce, czyli dotyk jako przewodnik po przestrzeni | instalacja w przestrzeni miasta – spacer Cztery ceramiczne rzeźby zostaną ukryte w przestrzeni miasta – do ich odkrycia, a następnie zbadania zaprosimy dzieci. Artystka wizualna Kamila Wolszczak zachęca, by robić to poprzez dotyk – zachęca do fizycznego kontaktu z rzeźbami, do uważnego doświadczania otoczenia nie tylko wzrokiem, ale też dłońmi i stopami. I choć ceramiczne rzeźby to obiekty, które kojarzą się raczej z zakazem dotykania niż dotykaniem, artystka odwraca tę sytuację. Papierowa mapa wskazująca drogę do odkrycia obiektów, a tu zapraszamy do spaceru i odsłuchania opowieści o rzeźbach, Wędrujących Palcach... Artystka: Kamila Wolszczak Identyfikacja wizualna: Wiktoria Młynarczyk Opieka kuratorsko-producencka: Aleksandra Rajska, Maria Barańczyk Wydarzenie zostało objęte patronatem honorowym Ambasady Królestwa Niderlandów w Polsce. Montaż dźwięku: Katarzyna Gawlik Lektorki: Aleksandra Rajska, Magdalena Przybylska